Zonder ijdelheid zijn we nergens

… Toen ik onlangs voor een boekpromotie een paar dagen in Zagreb was sprak ik af met Ivana. Ze heeft kinderen van dezelfde leeftijd als ik, ze is ook filosoof en ze schrijft. Misschien kent u haar wel, Ivana Bodrozic. Ze schreef de bestseller ‘Hotel Zagorje’. Maakt u zich geen zorgen, ik heb dat boek natuurlijk ook niet in het Kroatisch gelezen, maar er bestaat een Duitse vertaling onder de titel ‘Hotel Irgendwo’.

Hoe dan ook, ik zat met Ivana in de kroeg en we hadden het over muziek. Ze vroeg zich af hoe ze zo van muziek kon houden en tegelijkertijd toch zo amuzikaal kon zijn. Want dat was ze, zei ze.

Als kind al had ze met haar veel te harde stem geen toon en geen maat kunnen houden. En nu was ze er onlangs achtergekomen dat haar dochter van acht dit gebrek aan talent ook had. Alleen haar dochter zag het zelf nog niet. Ze had op school in een koortje meegezongen en de dirigent had voortdurend met grote ogen haar kant opgekeken, hevig knikkend met zijn hoofd. Ivana lachte toen ze me dit vertelde. Haar dochter had het knikkende hoofd van de dirigent als een compliment opgevat, maar Ivana wist wat deze blik betekende. Zo radeloos hadden ze ook naar haar gekeken vroeger …