Boek

De Sacklers

,

In een van de recensies van mijn boek las ik dat het enige verschil tussen El Chapo en de Sacklers is dat de eerste in de gevangenis zit en de laatsten niet. Dat vind ik echt een te grove versimpeling. Niet alleen omdat de Mexicaanse kartels moordenaars in dienst hebben die veel mensen doodschieten. Maar ook omdat je dan het zicht verliest op het feit dat veel van de dingen die de Sacklers deden legaal waren. Als je om retorische punten te scoren de Sacklers tot drugshandelaars reduceert, dan negeer je de rol van de overheid, van de geneesmiddelenautoriteiten, van de rechtspraak, van het hele systeem dat dit gedrag mogelijk maakte. >>>

Als de muren van de slachthuizen van glas waren

,

Melanie Joy beschrijft in haar boek soms gruwelijk gedetailleerd, het lot van dier en mens in agrarische bedrijven en slachthuizen. Maar vooral gaat het over de psychologische processen rond de menselijke omgang met dieren. Dieren waarvoor mensen, als het om afzonderlijke wezens gaat, vaak empathie voelen, maar die, als ze zijn getransformeerd in massaproduct of consumptiegoed, als voorwerpen worden behandeld. Een koe die aan het slachthuis weet te ontsnappen, roept sympathie op. Maar miljoenen soortgenoten worden alleen al in Nederland jaarlijks geslacht. >>>

Jachtige tijden

,

‘Bij de geboorte is onze situatie eigenlijk gunstig. Moeder Natuur heeft het zo ingericht dat er weinig hulpmiddelen nodig zijn om goed te leven. Iedereen kan het geluk bereiken. Externe dingen doen er niet veel toe en werken niet sterk door, positief noch negatief’. >>>

Amor fati van Abel Herzberg

“Er zijn geen reine en onreine mensen, wel te
verstaan: in beginsel. Er zijn geen uitverkoren volken.
Maar er zijn mensen, die weten van een scheidslijn
tussen geoorloofd en ongeoorloofd, en mensen, die
dat niet alleen niet weten, maar het niet weten
willen. Tussen hen is geen vrede.”

Midden in het vernietigingskamp Bergen-Belsen ligt een baby onder een schoon lakentje. Een lakentje met een open zoom, schrijft Abel Herzberg. ‘Met een kantje, dat zijn moeder zelf had gehaakt, zo’n gewone vrouw, die te midden van al dat vuil en die stank, te midden van al die zelfzucht, dat kijven en vechten om een lepel soep, de honger, de ziekten en de dood, de gewone instincten niet verloren had van een jonge moeder voor een kind.’ Het kindje floreert onder alle liefdevolle zorg; het heeft een roze gezichtje en speelt met zijn handjes.

De blonde kapo Irmy, belast met toezicht op de gevangenen, raakt erdoor vertederd. Als ze de barak komt inspecteren, zorgen de vrouwen ervoor dat ze het kindje al bij binnenkomst ziet liggen en daardoor vergeet dat ze een oorlogstaak heeft. Ontroerd zegt Irmy: ‘Als jullie allemaal vergast of doodgeschoten worden, red ik deze kleine.’ Herzberg schrijft droog: ‘Dat was bedoeld als troost en oprecht gemeend.’ >>>

Natuurbeheer?

,

Toen omstreeks 1900 het besef doordrong dat de natuur in rap tempo aan het verdwijnen was, ontstond het beeld van een ongelijke strijd tussen mens en natuur, waarbij hooguit een paar ‘natuurmonumenten’ gered konden worden. Op het dieptepunt van de vaderlandse biodiversiteit, zo rond 1970, leek zelfs dat te hoog gegrepen. Maar er volgde een omslag. Nu, tijdens de ‘tweede domesticatie’, gaat het nog steeds om het manipuleren van de natuur, ‘maar om de natuur te behouden en te ondersteunen’. Sommige van die pogingen zien er knullig uit, zoals de introductie van grote grazers. Andere slagen wonderwel, zoals de Marker Wadden. Bezoekers hebben nauwelijks in de gaten dat elke zandplaat, elke geul, elke steen in dit nieuwe stukje natuur volgens plan is aangebracht. En dat het permanent onderhoud vergt. Al was het maar om te voorkomen dat de wilg straks alles overwoekert. >>>

Scroll to Top